Nuke Power's "Renaissance 4.0" is al gesmolten (2023)

"Nuclear Renaissance (versie 4.0)" is de laatste greep van de gecentraliseerde energie-industrie op megasommen overheidsgeld en totale controle over energie.

Geconfronteerd met een definitieve tsunami van goedkopere, schonere, veiligere, sneller te implementeren hernieuwbare energiebronnen, is het in de eerste plaats bedoeld om het kernwapencomplex te dienen en tegelijkertijd de diepgewortelde gecentraliseerde macht te isoleren tegen de gedistribueerde groene sociaal-democratie.

De belangrijkste middeleeuwse realiteit van de "Renaissance" is de geëscaleerde waarschijnlijkheid van een nieuwe Three Mile Island-Tsjernobyl-Fukushima-ramp in een van Amerika's aanhoudende 94 reactoren.

De meeste Amerikaanse kernwapens zijn ontworpen in de pre-digitale jaren zestig en zeventig. Ze zijn gevaarlijk vervallen, met een gemiddelde leeftijd van rond de 40. Ze zijn structureel dubieus, ernstig onder-onderhouden en inherent onveilig.

Geen enkele heeft een aanzienlijke particuliere ongevallenverzekering. Maar een grote kernsmelting/explosie kan miljoenen levens bedreigen en apocalyptische gezondheids-, ecologische en economische schade toebrengen.

De belangrijkste illusie van de renaissance is dat atoomreactoren een soort magische eenhoorns zijn, die onbeperkt goedkope schone energie opwekken terwijl ze nooit verouderen, kapot gaan, warmte, koolstof of straling uitstoten... en zeker nooit ontploffen.

In feite zijn onze bestaande reactoren zo afschuwelijk complex dat het onmogelijk is om op een zinvolle manier de kans te berekenen waarop er een zal ontploffen … en wanneer. Grote rampen bij zes reactoren - Three Mile Island, Tsjernobyl en de vier in Fukushima - gingen gepaard met een hele reeks kleinere rampen waarvan de gevolgen niettemin aanzienlijk waren.

Na zestig jaar operaties kan de Peaceful Atom nog steeds geen zinvolle particuliere rampenverzekering krijgen. Evenmin heeft het zijn eeuwige probleem opgelost om zijn uniek gevaarlijke afvalstoffen veilig te beheren.

Gezien de realiteit van een radioactieve wolk die naar Los Angeles, Chicago of Atlanta waait, of die permanent een paar duizend vierkante kilometer eersteklas landbouw- en bosgebied besmet, is er geen kans dat de eventuele voordelen van de genomen risico's kunnen worden gecompenseerd om de licenties van onze huidige reactorvloot, of om een ​​nieuwe generatie te bouwen waarvan de veiligheid opnieuw niet kan worden gegarandeerd en waarvan de kosten, implementatietijden en reële risico's serieuze onbekenden blijven.

Vooral wanneer dit alles gebeurt in de schaduw van een verbazingwekkend succesvolle revolutie in hernieuwbare opwekking, batterijopslag en verhoogde efficiëntie. ik

Maar laten we eerst het geld volgen.

Financiële rampen hebben de laatste acht grote Euro-Amerikaanse reactorprojecten bepaald. Enkele kernwapens in Finland en Frankrijk, en dubbele projecten in Engeland, South Carolina en Georgia, zijn allemaal onvoorstelbaar boven budget gegaan.

Na jaren in aanbouw zijn de twee bij VC Summer in South Carolina ronduit geannuleerd, waardoor meer dan $ 10 miljard werd verspild. Ten minste één directeur van een nutsbedrijf is naar de gevangenis gegaan.

De twee in Vogtle, Georgia, die zeven jaar te laat komen, kosten veel meer dan $ 34 miljard - meer dan het dubbele van de oorspronkelijk beloofde prijs van $ 14 miljard. De inaugurele kilowattuurkosten zijn veel hoger dan de lokale hernieuwbare energiebronnen

Twee kernwapens die worden gebouwd in Hinckley, Engeland, lopen al ver achter op schema en stijgen enorm in kosten (tot nu toe meer dan 32 miljard L en er komen er nog steeds bij)... met ernstige twijfels over hun uiteindelijke veiligheid en vermogen om te werken.

Olkiluoto in Finland en Flamanville, Frankrijk, zijn beide miljarden boven budget gestegen. Geen van de bovenstaande kan concurreren met bestaande wind, zon of efficiëntie. Olkiluoto is in maart 2022 jaren na schema geopend en wordt nu al periodiek gesloten omdat windenergie zoveel goedkoper is.

Hoewel oorspronkelijk werd beloofd dat kernenergie "te goedkoop zou zijn om te meten", zijn het nu windturbines in West-Texas die elektriciteit produceren die zo goedkoop is dat het vaak 's nachts gratis wordt weggegeven.

Om dergelijke alternatieven (waarmee ze niet kunnen concurreren) te denigreren, wijzen nucleaire financiers vaak op Barack Obama's beruchte mislukking van $ 550 miljoen bij het zonne-energiebedrijf Solyndra. Dat federaal gesubsidieerde faillissement werd voornamelijk veroorzaakt doordat Chinese zonnepanelen de Amerikaanse industrie ondermijnden.

Maar de ramp met Solyndra valt in het niet bij de 65 miljard dollar die (tot nu toe) is uitgegeven aan het nog te produceren fusiefiasco bij ITER in Frankrijk, de overschrijding van 20 miljard dollar bij Vogtle, de ineenstorting van 10 miljard dollar in Summer, de meer dan 2 miljard dollar faillissement van vijf reactoren bij het Washington Pubic Power System (WOOPS) en nog veel meer. Geen wonder dat Forbes Magazine in 1985 atoomenergie bestempelde. "de grootste managementramp in de geschiedenis van het bedrijfsleven."

Om aan die realiteit te ontsnappen, ging op 15 april 2023 de grootste economie van Europa post-nucleair. Duitsland heeft de laatste drie van zijn zeventien reactoren gesloten als onderdeel van zijn energiewende transitie naar een op wind-zonne-energie gebaseerd systeem.

Met door de wind aangedreven sap dat vanuit de Noordzee wordt aangevoerd en duizenden zonnepanelen op daken zijn geïnstalleerd, haalt Duitsland al ongeveer de helft van zijn elektriciteit uit zonnebronnen.

Duitsland heeft nog steeds fossiele productie, waarvan een groot deel wordt geëxporteerd naar Frankrijk, waar de 56 reactoren te kampen hebben met generieke structurele scheuren en defecten aan rivieren die te heet zijn om reactorkernen af ​​te koelen. Frankrijk haalde ooit zo'n 80% van zijn elektriciteit uit kernenergie. Maar meer dan de helft van zijn reactoren – twee keer zoveel als Duitsland – heeft onlangs te maken gehad met sporadische sluitingen.

Zo koopt het Franse nucleaire affichekind elektriciteit van Duitsland, zonder reactoren.

Evenzo kunnen meer dan 90 Amerikaanse kernwapens niet concurreren met wind- of zonne-energie, kunnen ze hun afval niet beheren, kunnen ze niet garanderen dat ze niet onder de limiet komen, kunnen ze geen uitgebreide ongevallenverzekering krijgen. De meesten of allemaal zijn bezaaid met ernstige structurele gebreken die snel verergeren met de leeftijd ... geleid door verbrossing, een fatale metaalfout die waarschijnlijk reactoren zal laten versplinteren en exploderen tijdens de onvermijdelijke kernsmelting.

Maar begraven temidden van de enorme "rennaisance" zijn enkele angstaanjagende middeleeuwse realiteiten. Onder hen zijn de tientallen aardbevingsfouten die de Diablo Canyon in Californië omringen, waarvan de twee oude reactoren vol zitten met gevaarlijke en structurele onderhoudsstoringen. Kritisch beton brokkelt af in Ohio's Davis-Besse en Seabrook, NH. Vitale inlaatpompen in Zuid-Texas zijn onlangs bevroren. Vrijwel elk van de meer dan 400 werkende reactoren ter wereld lijdt aan individuele problemen die een ernstig gevaar vormen voor een ander Three Mile Island, Tsjernobyl of Fukushima... waarvan de vier ontplofte reactoren - zoals ongeveer de helft van die wereldwijd - zijn ontworpen door General Electric.

Zo verschrompelt het abstracte debat over 'kernenergie' voor de concrete realiteit van de individuele centrales zelf. Iedereen die de bouw van nieuwe reactoren steunt of, nog belangrijker, de uitbreiding van de werking van de oude reactoren, moet bereid zijn persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen voor de apocalyptische schade die ontstaat na het volgende ongeval, dat zich niet in abstracto zal voordoen, maar bij een echte reactor met zijn litanie van uiteindelijk fatale tekortkomingen.

Deze nieuwste "Renaissance" draait niet zozeer om generieke kwesties als efficiëntie, afval en koolstofemissies in de brandstofcyclus... Point, aan Lake Ontario, geopend in 1969; het paar bij Diablo in 1984-5).

Elke zinvolle 'Renaissance'-discussie moet beginnen met een één voor één onderzoek van elke werkende reactor op zijn eigen specifieke voorwaarden... waarbij de werkelijkheid per plant veel overtuigender is dan brede overzichten.

Dus als iemand je vertelt dat ze "kernenergie steunen", vraag dan welke individuele reactoren ze persoonlijk willen verzekeren.

Wat de toekomst betreft, elke "Renaissance" waarbij de eerste generatie grote lichtwaterreactoren van de eerste generatie betrokken zijn, begint met nul die momenteel in aanbouw is, en er is geen vooruitzicht op nieuwe die zelfs maar in de verste verte concurreren met hernieuwbare energie ... of opening voor een onbepaald maar zeer aanzienlijk bedrag van tijd.

Dit alles komt terwijl wind, zon, batterijen, efficiëntie, micro-grids en andere Solartopian-activa in prijs dalen, terwijl ze stijgen in betrouwbaarheid en banencreatie. Terwijl kernwapens in een fiscale put terechtkomen, overtreft groene energie alle eerdere verwachtingen en prijst zelfs volledig afgeschreven oude kernwapens uit.

De "Renaissance" vermenigvuldigt ons gevaar door oude kernwapens steeds dieper in de gevarenzone te laten werken, waardoor het ondenkbare vrijwel onvermijdelijk wordt. De omvang van een mogelijke reactorramp vandaag de dag doet de "grote kans" die de industrie zou kunnen claimen dat het niet gebeurt, in het niet vallen.

Veel van de reactoren in het westen worden ook gevoed door uranium dat nog steeds in grote hoeveelheden wordt aangekocht uit het Rusland van Poetin. De zes Oekraïense reactoren in Zaporizyzya worden nu bezet door een ragtag Russisch leger, dat slordig de apocalyptische plek in Tsjernobyl veroverde. Russische incompetentie en aanhoudende oorlogvoering hebben geleid tot een zeer onstabiele radioactieve horrorshow die nu een groot deel van Europa angst aanjaagt en tegelijkertijd de gezondheid en veiligheid van de planeet als geheel bedreigt.

De nucleaire nachtmerrie van Oekraïne onderstreept ook de verontrustende realiteit dat elke commerciële reactor gemakkelijk kan worden omgezet in een de facto atoombom met minimale munitie of verstoring. In werkelijkheid kan geen enkele reactorlocatie op betrouwbare wijze worden beschermd tegen een gerichte terrorist, nationaal of niet.

Over het algemeen heeft kernenergie geen zin buiten militaire of antidemocratische bedrijfsbelangen.

Zonder een spoor van ironie shillt een industrie die wordt gekenmerkt door minachting voor het milieu nu haar smerige branders als remedie tegen de opwarming van de aarde. Elke reactor brandt op meer dan 500 graden Fahrenheit. Bij de mijnbouw, het malen, de verrijking, het transport en het afvalbeheer die met de brandstof gepaard gaan, worden enorme hoeveelheden koolstof uitgestoten.

En dan is er de volgende apocalyptische explosie.

Ondanks hun zestigjarige geschiedenis kan atoomenergie nog steeds geen aansprakelijkheidsverzekering krijgen. In plaats daarvan moeten de belastingbetalers de aansprakelijkheid voor een reactorapocalyps op zich nemen. Wat de kansen ook zijn, de gevolgen van zo'n ramp - menselijk, ecologisch, financieel - kunnen nooit worden gecompenseerd.

Maar vergelijkbare bedragen die worden geïnvesteerd in wind, zon, batterijen en efficiëntie verminderen de uitstoot van broeikasgassen onmiddellijk. Elke investering in een voorgestelde grote atoombom vertegenwoordigt een gemiste klimaatkans die we ons niet kunnen veroorloven.

Het omleiden van gigantische middelen naar deze grote, dure gecentraliseerde reactoren vertraagt ​​de verspreiding van gedistribueerde hernieuwbare energiebronnen, waardoor de greep van het bedrijfsleven op wat anders een gedemocratiseerd energiesysteem zou kunnen zijn, verhardt.

Naast splijtbaar bommateriaal en opgeleid personeel voor kernwapens leggen commerciële reactoren een multinationale dodelijke greep op de democratie op. De grootste angst van het bedrijfsleven is dat een groen publiek met lokale hernieuwbare energiebronnen en micronetwerken de deur kan openen naar energiedemocratie.

Zo nam de voorzitter van het Huis van Ohio, Larry Householder, $ 61 miljoen aan steekpenningen van nutsbedrijven aan om miljarden aan reddingsoperaties voor twee instortende kernwapens op te lichten. Huishouden wacht op veroordeling.

Maar de renaissanceaanval op hernieuwbare energiebronnen is bekend. De wetgevende macht heeft in 2016 een enkele clausule in de Ohio-code gestopt die meer dan $ 4 miljard aan particuliere financiering heeft gedood. De anti-groene aanval heeft de inwoners van Ohio miljarden aan inkomsten en miljoenen veilige banen gekost.

Parallelle aanvallen op wind- en zonne-energie nemen in de VS een hoge vlucht. Noord-operaties bij de gerrymandered legislature van Dial Carolina proberen de ontwikkeling van offshore wind voor tien jaar te verbieden. De "groene" gouverneur van Californië, Gavin Newsom, eist jaren van extra operaties bij de Diablo Canyon-kernwapens, terwijl hij weigert te helpen

Dus de "nucleaire kwestie" die er het meest toe doet, is welke oude reactor als volgende zal ontploffen ... en wanneer.

De andere ongemakkelijke waarheid van de industrie is dat de veel gehypte kleine modulaire rectoren nu niet echt bestaan... en nooit kunnen concurreren.

Een voorloper van de kleinere ontwerpen is al ontploft in Santa Susana, ten noorden van Los Angeles, met catastrofale gevolgen. Aantoonbare nieuwe prototypes zijn naar verluidt onderweg. Enorme hoeveelheden overheidsgeld worden uitgespuugd naar private hype-sterren als Bill Gates.

Maar in werkelijkheid, terwijl Solartopia boomt, kan de kernwapenindustrie pas in 2030 een werkbare vloot van commerciële SMR's leveren. Gezien het historische record van de atoomtechnologie op het gebied van vertragingen en overschrijdingen, zal het waarschijnlijk 2035 of 2040 voordat er een substantiële vloot zou kunnen komen ... en zelfs dan tegen Vogtle-achtige prijzen die de ergste nachtmerrie van elke belegger ver overstijgen. En gezien de verslaving van de industrie aan overheidsgeld, zal de ultieme reserve-investeerder ongetwijfeld - zoals gewoonlijk - de belastingbetaler zijn.

Zelfs als die SMR's op wonderbaarlijke wijze vandaag zouden verschijnen, zouden hun geleverde kosten per kilowattuur veel hoger zijn dan die van wind en zon. Als ze ooit op iets komen dat lijkt op een concurrerende markt, zijn ze - net als het Finse Olkiluoto - niet de moeite waard om in te schakelen.

Dus vecht de industrie terug. Zonnepanelen op 1,4 miljoen Golden State-daken leveren al veel meer elektriciteit dan de kernwapens van Diablo, tegen veel lagere kosten, en voeden een veel flexibeler net. Er werken zo'n 70.000 Californiërs in de zonne-industrie (de wind en efficiëntie niet meegerekend) tegenover slechts 1500 bij Diablo. Tweemaal in de afgelopen jaren hebben particuliere gedecentraliseerde batterij-arrays geholpen regionale black-outs te voorkomen.

Temidden van de energiewende van Duitsland overtrof de verspreiding van zonnepanelen de oorspronkelijke schattingen zo ver dat premier Angela Merkel namens paniekerige corporatisten tussenbeide kwam om het te vertragen. Als ze dat niet had gedaan, zou het land veel minder kolen en gas verbranden, zelfs als reserve.

In de hele VS doen wetgevers die eigendom zijn van fossielen en kernwapens er alles aan om de opkomst van wind en zon te stoppen. In Ohio, Texas, Californië, Florida en elders woedt de oorlog tegen gedistribueerde groene energie onverminderd voort.

Ondertussen verlengen de enorme federale subsidies van de Biden-regering de operaties van steeds gevaarlijkere, niet-concurrerende reactoren. De retro-grade "Renaissance" is echt een diepe backflip naar de donkere middeleeuwen.

Maar zoals geïllustreerd in de werken van Amory Lovins (The Road Not Taken), Mark Jacobson (No Miracles Necessary) en vele anderen, lijdt het geen twijfel dat hernieuwbare energiebronnen, efficiëntie en opslag onze economie naar koolstofvrij kunnen brengen en miljarden kunnen besparen. dollars en het creëren van miljoenen banen.

De vraag is wanneer.

Vanaf nu is deze nieuwste "nucleaire renaissance" een afleiding, een wegversperring... en een serieus gevaar. Het supergehypte promostuk 'Nuclear Now' van Oliver Stone zou veel toepasselijker de titel 'Apocalypse Again' kunnen hebben.